Ο χαρακτήρας του ανθρώπου, ο δαίμονας του

"δεν μπορούμε να μπούμε δυο φορές στο ίδιο ποτάμι" HΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

Οι άνθρωποι σκέπτονται περισσότερο από όσο αναπνέουν. Σε μια αναπνοή μπορούμε να κάνουμε χίλιες σκέψεις, και αυτό είναι κάτι που δεν το σκεπτόμαστε. Δε σκεπτόμαστε ότι οι σκέψεις που κάνουμε σχηματίζουν τον χαρακτήρα μας, διαμορφώνουν την προσωπικότητά μας, οι σκέψεις που κάνουμε μας δίνουν την ταυτότητά μας και παρουσιάζουν αυτό που είμαστε, σε τέτοιο σημείο που ένας Αμερικανός φιλόσοφος λέει: “είστε αυτό που σκέπτεστε”.

Ολόκληρη η ζωή μας είναι αποτέλεσμα των σκέψεών μας, μπορούμε με τις σκέψεις μας για παράδειγμα να αλλάξουμε το μέλλον μας, το μέλλον μας δεν είναι δεδομένο, δεν υπάρχει γραφτό, δεν υπάρχει κισμέτ, εμείς θα αποφασίσουμε ποιο θα είναι το μέλλον μας. Με τις σκέψεις μας μπορούμε να κάνουμε και τον Θεό να αλλάξει το μέλλον που είχε κατά νου Του για μας.

Όσο απίστευτο και να ακούγεται αυτό, όσο εξωφρενικό και να ακούγεται, είναι η ίδια η διδασκαλία της Αγίας Γραφής. Το βλέπουμε για παράδειγμα στην ιστορία του Ιωνά και της Νινευί. Μια πόλη μεγάλη αμάρτησε, ο Θεός αποφασίζει να καταστρέψει τον λαό αυτό. “Νινευί καταστραφήσεται”.

Πήρε μία απόφαση, αυτό θα είναι το μέλλον της Νινευί. Πηγαίνει ο Ιωνάς κηρύσσει μετάνοια και μετανοούν οι Νινευίτες κι αλλάζει και ο Θεός την γνώμη Του. “Και μετενόησεν ο Θεός” λέει επί λέξη η Αγία Γραφή και όλος ο κόσμος σώθηκε. Τι μπορεί να κάνει μια αλλαγή στις σκέψεις μας, πώς προετοιμάζει το μέλλον μας.

Να κάνουμε μία διάκριση: Άλλο είναι η σκέψη, άλλο είναι ο λογισμός. Πολλές φορές ταυτίζονται λέμε μου 'ρθε μια σκέψη έχω έναν λογισμό. Το ίδιο είναι, αλλά στην κυριολεξία ο λογισμός είναι η σκέψη που επιμένει, όχι μια σκέψη που πέρασε απλώς και έφυγε.

 Είναι μια σκέψη που έρχεται, ξανάρχεται, μας ενοχλεί, επιμένει, αυτή την σκέψη την λέμε λογισμό. Και είναι φοβερή η δύναμή τους αυτών των λογισμών, αυτών των σκέψεων, όχι μόνο στη ζωή μας στο παρόν ή στο μέλλον, αλλά ακόμη και στο σώμα μας. Για παράδειγμα πώς μπορεί μια σκέψη να επηρεάσει το σώμα μας:

Μια σκέψη, ήμουνα σε ένα μοναστήρι, ένας πατέρας δεν μπορούσε με τίποτα να φάει ταχίνι, του άρεσε όμως ο χαλβάς. Και έτρωγε και ξετρελαινόταν. Και ένας άλλος απόρησε και λέει: “καλά πώς γίνεται εσένα που δε σου αρέσει το ταχίνι να σου αρέσει ο χαλβάς”; Και λέει ο πατέρας αυτός: “Γιατί, τι σχέση έχει ο χαλβάς με το ταχίνι;” “Μα ο χαλβάς από το ταχίνι φιάχνεται!” Μόλις το άκουσε αυτό, άρχισε να κάνει εμετό. Πώς η σκέψη επέδρασε στο σώμα!

Βλέπετε πόσο επιδρά στο σώμα η σκέψη; Το ατύχημα είναι ότι δεν επιδρά πάντα θετικά σαν την περίπτωση αυτήν.  

 

η ψυχολογία στα χρώματα..

To χρώμα μας συγκινεί και μας εκφράζει.

Αναμφίβολα, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτό. Έχει αποδειχτεί ότι οι προτιμήσεις μας είναι έμφυτες. Μπορούμε να πούμε ότι το χρώμα είναι ταυτόχρονα μια θετική και μια αρνητική δύναμη. Το χρώμα είναι κραδασμός, κραδασμός είναι κίνηση, κίνηση είναι δραστηριότητα μιας θετικής ή αρνητικής δύναμης. Ο δημιουργικός κραδασμός και ο καταστρεπτικός κραδασμός προέρχονται από την ίδια πηγή. Η διαφορά έγκειται στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούμε αυτήν την ενέργεια.
Ας δούμε τις επιδράσεις 5 βασικών χρωμάτων στην ψυχολογία του ανθρώπου:

ΓΑΛΑΖΙΟ: Είναι το χρώμα του πνεύματος. Το σύμβολό του στοχασμού, της προσευχής και του ουρανού. Σχεδόν κάθε είδος γαλάζιου είναι καλό αλλά οι βαθύτερες αποχρώσεις του είναι καλύτερες. Το ανοιχτό γαλάζιο δείχνει μικρό βάθος και έναν αγώνα προς την ωριμότητα. Εκείνοι με την βαθιά απόχρωση γαλάζιου έχουν βρει το έργο τους κι έχουν συμμετοχή σ' αυτό. Είναι κυρίως πνευματικά προσανατολισμένοι. "Το γαλάζιο είναι το χρώμα της συμπαντικής έλξης" σύμφωνα με τον Μπίρρεν. Είναι, ακόμα, το χρώμα της απελευθέρωσης, του συντηρητισμού και της αποδοχής των υποχρεώσεων.

ΠΡΑΣΙΝΟ: Είναι ο κραδασμός της ζωής στην ανάπτυξη. Το καθαρό σμαραγδένιο πράσινο, ιδιαίτερα αν έχει μια χροιά γαλάζιου, είναι το χρώμα της θεραπείας. Είναι χρήσιμο, δυνατό και φιλικό. Έχει την συμπαντική έλξη της φύσης με την αίσθηση της ισορροπίας και της ικανότητας. Όσοι αγαπούν το πράσινο πιθανόν κατοικούν στο μεγάλο δάσος της ανθρωπότητας. " Είστε ένας αξιοσέβαστος γείτονας, κατασκευαστής σπιτιών, γονέας, ψηφοφόρος, κηδεμόνας, συνεργάτης". Η "πράσινη" προσωπικότητα προσπαθεί να υπερνικήσει την αντίθεση με σκοπό να επιτύχει αναγνώριση.

ΚΙΤΡΙΝΟ: Είναι το χρώμα της ενέργειας ή του σεξ. Μπορούμε ν' αποδώσουμε στο κίτρινο τα θετικά στοιχεία της δημιουργικότητας, εφευρετικότητας, επινοητικότητας, ανεξάντλητης ενέργειας, δύναμης ισχύος, θάρρους, αυτοπεποίθησης και δύναμης του χαρακτήρα. Επίσης, σ' αυτό αποδίδονται τα αρνητικά χαρακτηριστικά της διαμάχης, εριστικότητας, δογματικότητας και του θυμού. Το άτομο που προτιμά το κίτρινο έχει την τάση να είναι απόμακρο από τους άλλους. Έχει τις καλύτερες προθέσεις αλλά σπάνια κάνει οτιδήποτε γι' αυτές. Το να απορρίπτει κανείς το κίτρινο, είναι σαν να απορρίπτει το καινούριο και την καινοτομία.

ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ: Είναι το χρώμα του ήλιου. Είναι ένα ζωτικό και γενικά ένα ωραίο χρώμα που δείχνει περίσκεψη και ενδιαφέρον για τους άλλους. Το χρυσαφένιο πορτοκαλί είναι ζωτικό και δείχνει αυτοέλεγχο. Ενώ το καφετί πορτοκαλί δείχνει μία έλλειψη φιλοδοξίας και μία στάση αδιαφορίας. Το άτομο που προτιμά το πορτοκαλί θέλει να επιτύχει σε οτιδήποτε ασχολείται. Αναζητά την διέγερση και αναζητά να βιώσει πλήρως την ζωή. Είναι ένα πνεύμα που αγαπά την ελευθερία, που χαίρεται να έρχεται σ' επαφή με τους άλλους, είναι εκ φύσεως ενθουσιώδες και ανταποκρίνεται σε οτιδήποτε νέο και συναρπαστικό. Αυτό το άτομο είναι αισιόδοξο για το μέλλον του, αναζητώντας να επεκτείνει συνεχώς τις δραστηριότητες του και έχει πολλά ενδιαφέροντα.

ΚΟΚΚΙΝΟ: Είναι ένας κραδασμός ώθησης που συνδέεται με την επιθετικότητα και την κατάκτηση. Είναι ένα ερεθιστικό χρώμα. Ο κόκκινος κραδασμός είναι το πνεύμα της δραστηριότητας, μια κινητήρια επιρροή. Μια προτίμηση γι' αυτό το χρώμα τονίζει μια δυνατή σεξουαλική ορμή, μια δημιουργικότητα, μία επιθυμία για νέα πράγματα και νέους φίλους, για ταξίδια και αλλαγές ακόμα και στο περιβάλλον. Στην αρνητική του όψη υπάρχει μία επιθετική, πολεμοχαρής στάση, εγωκεντρικότητα και αστάθεια. Μπορεί να υποδηλώνει ενδιαφέρον για τα μυστικιστικά και τα απόκρυφα. Οι "κόκκινες" προσωπικότητες θέλουν να είναι οι εμπειρίες τους τέλειες και πλήρεις.

Το χρώμα είναι η ουσία της δύναμης και της ζωής γύρω μας. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κάθε χρωματικό κραδασμό εποικοδομητικά ή μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε καταστροφικά. Μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε σε αρμονία με την δημιουργική δύναμη ή μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε εγωιστικά και για ιδιοτελείς σκοπούς. Η επίγνωση αυτής της αρχής μπορεί να επιφέρει μεγαλύτερες ικανότητες για περισσότερη αρμονία.

Πως να αποκτήσετε ψυχική ειρήνη

πολύτιμες συμβουλές
Βγάλτε από το μυαλό σας κάθε αβάσιμη υποψία και πικρία. Η διατήρηση αισθημάτων έχθρας και φθόνου είναι η κυριότερη αιτία της δυστυχίας ενός ανθρώπου.
Μη ζείτε στο παρελθόν. Μια νοσηρή συνεχής απασχόληση με τα λάθη και τις αποτυχίες του παρελθόντος οδηγούν σίγουρα στην κατάθλιψη.
Μη σπαταλάτε χρόνο και δυνάμεις προσπαθώντας να πολεμήσετε καταστάσεις που δεν μπορούν ν’ αλλάξουν. Συνεργαστείτε με τη ζωή αντί να προσπαθείτε να την αποφύγετε ή να την αλλάξετε όταν αυτό δεν είναι κατορθωτό.
Πιέστε τον εαυτό σας να αντιμετωπίσετε τα πράγματα ζώντας μέσα στην κοινωνία. Αντισταθείτε στον πειρασμό να αποσυρθείτε απ’ αυτήν και να γίνετε ένας ερημίτης σε περιόδους ψυχικής υπερέντασης.
Μην παίρνετε τα πράγματα πεσιμιστικά όταν αντιμετωπίζετε δυσκολίες. Δεχθείτε το γεγονός ότι κανένας δεν πορεύεται στη ζωή αυτή χωρίς κάποιες θλίψεις ή κακοτυχίες.
Καλλιεργήστε και αναπτύξτε τις αρετές: αγάπη, χιούμορ, συμπόνια και αφοσίωση, που είναι ένας παλιός δοκιμασμένος τρόπος ψυχικής ηρεμίας.
Μην προσδοκάτε πάρα πολλά από τον εαυτό σας. Όταν υπάρχει ένα τόσο μεγάλο άνοιγμα ανάμεσα στις προσδοκίες από τον εαυτό σας και τις πραγματικές σας ικανότητες ή δυνάμεις για να πραγματοποιήσετε τους σκοπούς που έχετε θέσει, αναπόφευκτα θα δημιουργηθούν μέσα σας αισθήματα ανεπάρκειας και ανικανότητας.
Ανακαλύψτε κάτι ανώτερο από τον εαυτό σας στον οποίο να πιστεύετε. Οι εγωκεντρικοί και ατομιστές πετυχαίνουν πάντα μικρότερο βαθμό ευτυχίας στη ζωή τους.

αυτοπεποίθησή..

απλοί τρόποι για να βελτιώσεις την αυτοπεποίθησή σου

Η πραγματική αυτοπεποίθηση είναι από τα καλύτερα δώρα που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου - μια πράξη αγάπης προς τον εαυτό του και προς τους άλλους. Είναι σημαντικός παράγοντας στις σχέσεις, στη δουλειά, στην υγεία.
Σημαίνει ότι μπορείς να είσαι ρεαλιστικά και δημιουργικά σε επαφή με τον κόσμο των δυνατοτήτων σου και των ταλέντων σου. Σημαίνει ότι πιστεύεις ότι ο εαυτός σου αξίζει, ότι έχεις εμπιστοσύνη στις πραγματικές ικανότητές σου και ότι έχεις επίγνωση των ορίων σου. Μπορείς έτσι να βιώνεις με πληρότητα την καθημερινότητά σου, να επιτυγχάνεις τους στόχους σου και να αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες σου. Η πολύ χαμηλή ή η πολύ υψηλή αυτοπεποίθηση πολλές φορές δεν ανταποκρίνεται σε ρεαλιστικά κριτήρια και μπορεί να είναι επιζήμια για τον εαυτό σου ή/και τους άλλους. Αυτό μπορεί να βελτιωθεί ή και να θεραπευτεί με πολλούς τρόπους.
Παρακάτω προτείνω επτά τρόπους που σύμφωνα με έρευνες βοηθούν στην βελτίωση της αυτοπεποίθησης και άρα της ποιότητας που βιώνεις τη ζωή σου και τον εαυτό σου στην καθημερινότητα.
1. Η αυτοπεποίθηση - και η βελτίωσή της - έχει άμεση σχέση με την ενθάρρυνση και την αποδοχή. Απέφευγε ανθρώπους ή καταστάσεις που είναι τοξικά για εσένα και που καλλιεργούν αμφιβολίες για τον εαυτό σου, τις πράξεις σου και τις δυνατότητές σου π.χ. με συνεχόμενη στείρα ή/και αρνητική κριτική, έμφαση στα λάθη ή κάθε είδους υποτίμηση. Κάποιες φορές αυτό πιθανόν να συμβαίνει και από την εσωτερική σου φωνή όταν αυτή σε επικρίνει. Μπορείς να μάθεις να κατασιγάζεις αυτή την φωνή και μια πιο εποικοδομητική θετική φωνή να αρχίσει προοδευτικά να ?παίρνει? περισσότερο τον λόγο. Συνήθως είναι θέμα προσπάθειας και εξάσκησης.
2. Εντόπισε ή ξαναθυμήσου πράγματα που σου αρέσει να κάνεις και συνήθως είσαι καλός/ή σε αυτά. Κάθε άνθρωπος έχει τουλάχιστον ένα ταλέντο σε κάτι με τρόπο μοναδικό. Ίσως χρειαστεί λίγη παραπάνω προσπάθεια για να το ξεσκεπάσεις ή να το ξεσκονίσεις και να το καλλιεργήσεις. Ένας τρόπος για να το κάνεις είναι για παράδειγμα να είσαι ανοιχτός στο να δοκιμάσεις κάτι που θα ήθελες να κάνεις ή να ξανακάνεις αλλά ποτέ δεν το προσπάθησες στην πραγματικότητα. Αυτό μπορεί να είναι π.χ. ένα άθλημα, ένα ταξίδι, ένα χόμπι. Η συνεχής αναβολή για κάτι που θέλεις και μπορείς συνήθως συμβάλει στην μείωση της αυτοπεποίθησης.
3. Προσπάθησε σε συστηματική βάση να κάνεις κάτι θρεπτικό για ?σένα. Αυτό μπορεί να είναι π.χ. μια βόλτα στην φύση, ένας καφές ή ένα δείπνο με έναν καλό φίλο, ένα μασάζ, το να αγοράσεις ένα δώρο για τον εαυτό σου. Το να κάνεις συστηματικά κάτι θρεπτικό για εσένα συνήθως βοηθάει στο να είσαι σε συνεχή επαφή με τον εαυτό σου και στο να μπορείς να αναγνωρίζεις και να ικανοποιείς τις ανάγκες σου. Αυτό συντελεί σημαντικά στο να έχεις πραγματική αυτοπεποίθηση αλλά και στο να εξελίσσεσαι γνωρίζοντας κάτι καινούριο και θρεπτικό για τον εαυτό σου.
4. Υπάρχει αρκετή για όλους!. Όσο περίεργο κι αν μπορεί να ακούγεται κάποιες φορές οι άνθρωποι αποφεύγουν να πιστεύουν στον εαυτό τους επειδή άλλοι άνθρωποι γύρω τους δεν πιστεύουν κι εκείνοι στον εαυτό τους - έχουν δηλαδή προβλήματα αυτοπεποίθησης. Έτσι μπορεί να πιάνεις καμιά φορά τον εαυτό σου να αισθάνεται ντροπή επειδή είσαι καλός σε κάτι ή βλάκας επειδή οι άλλοι δεν μπορούν να το αναγνωρίσουν. Μην αφήνεις κάτι τέτοιο να σου στερεί την δική σου πίστη στις ικανότητές σου ο καθένας μπορεί να αποκτήσει ή/και να βελτιώσει την αυτοπεποίθησή του εφόσον το θελήσει και το προσπαθήσει. Τις περισσότερες φορές είναι θέμα επιλογής, απόφασης και εξάσκησης.
5. Αποδεσμεύσου από το ?τέλειο?. Το ?τέλειο? είναι εχθρός της αυτοπεποίθησης. Το να θέτεις υπερβολικά υψηλά κριτήρια ή στόχους σε εσένα ή και στους άλλους είναι συνήθως ένας καλός τρόπος να νιώσεις απογοήτευση. Κάτι τέτοιο συνήθως μειώνει την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και στις δυνατότητές μας. Το να έχεις πραγματική αυτοπεποίθηση δεν σημαίνει ότι κάνεις κάτι τέλεια, συνήθως σημαίνει ότι επιλέγεις να κάνεις κάτι ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα που μπορεί να προκύψει. Πώς θα αισθανόσουν αν σου έλεγα ότι η έννοια λάθος στην πραγματικότητα δεν υπάρχει; Υπάρχουν απλά δρόμοι και μονοπάτια που κάποιες φορές δεν σε οδηγούν εκεί που θέλεις.
6. ?Τον εαυτό σου τον έχεις πάντα μαζί σου?. Το να έχεις πραγματική αυτοπεποίθηση σημαίνει ότι συμπεριφέρεσαι και στον εαυτό σου με αγάπη και αποδοχή. Τα επίπεδα αυτοπεποίθησης δεν είναι κάτι παγιωμένο αλλά μεταβάλλονται. Ωστόσο, μην αφήνεις τα επίπεδα της αυτοπεποίθησής σου να εξαρτώνται και να καθορίζονται σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό από τους άλλους ή από τις εξωτερικές συνθήκες γύρω σου. Μπορείς να βάλεις ένα όριο και να υποσχεθείς στον εαυτό σου πως ό,τι και να συμβεί θα προσπαθήσω όσο πραγματικά μπορώ να μην ξεπεράσω αυτό το όριο. Για παράδειγμα, δεν θα σταματήσω να βλέπω τους φίλους μου επειδή χωρίζω ή δεν θα αναβάλω να κάνω τη βόλτα μου ή την γυμναστική μου επειδή είχα μια κακή μέρα στη δουλειά ή θα συνεχίσω την προσπάθεια να βρω την δουλειά ή την σχέση που θα ήθελα ανεξάρτητα από το αν οι ως τώρα οι προσπάθειές μου δεν απέδωσαν όσο θα ήθελα.? Θύμισε στον εαυτό σου ότι αν εσύ δεν είσαι καλά θα χρειαστείς περισσότερη προσπάθεια για να αντεπεξέλθεις σε μια δύσκολη κατάσταση. 7. Εσύ επιλέγεις! Αυτοί είναι μόλις επτά τρόποι από τους πάρα πολλούς που θα μπορούσαν να προταθούν. Διαβάζοντας αυτό το άρθρο ίσως να έχεις σκεφτεί και άλλους, δικούς σου τρόπους, που βοηθούν καλύτερα εσένα να καλλιεργήσεις και να βελτιώσεις την αυτοπεποίθησή σου. Η επιλογή του για το πώς θα το κάνεις - εφόσον το θέλεις - είναι δική σου. Απλά ίσως χρειαστεί να το σκεφτείς, να ψάξεις και να βρεις την καταλληλότερη διαδρομή γIα σένα. Μπορεί αυτό να γίνει μέσα από ένα άθλημα, από σεμινάρια, από ομάδες, από ατομική θεραπεία, από ένα ταξίδι. Σημασία έχει ότι μπορείς!

Οι νέοι που "ξέχασαν" να μεγαλώσουν

Η «επιμήκυνση» της νεότητας, της περιόδου που η ζωή μας βρίσκεται στο μεταίχμιο της ουσιαστικής ενηλικίωσης και της οικογενειακής σιγουριάς, φαίνεται πως αποτελεί κοινή τάση της σύγχρονης ελληνικής οικογένειας. Συχνά, οι Έλληνες αναφέρονται με δυσμενή σχόλια στη συνήθεια πολλών οικογενειών σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες να δίνουν την ελευθερία στα παιδιά τους να ζήσουν ανεξάρτητα μετά την ηλικία των 18.Είναι όμως πάντα η συνήθεια αυτή μια πράξη ψυχρότητας ή ελλιπούς αγάπης; Είναι αλήθεια οι Άγγλοι, οι Γάλλοι ή οι Σουηδοί λιγότερο γονείς από τους Έλληνες γονείς; Αγαπούν λιγότερο τους απογόνους τους; Είναι, λοιπόν, υγιές να ζει ένας τριαντάχρονος γιος με τους γονείς του;Καταρχήν, αξίζει να αναφέρουμε ότι ευρωπαϊκές έρευνες που σχετίζονται με το θέμα αυτό, ξεκαθαρίζουν τέτοιου είδους λανθασμένες αντιλήψεις για το σύγχρονο ευρωπαϊκό μοντέλο γονέα. Είναι αλήθεια, ότι σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες τα παιδιά παύουν να ζουν με τους γονείς τους νωρίτερα από ότι στην Ελλάδα, μόνο που αυτό συνήθως γίνεται όταν πληρούνται κάποιες συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Για παράδειγμα, όταν το παιδί δεν επιθυμεί να σπουδάσει και μπορεί να συντηρήσει τον εαυτό του με τη δουλειά που έχει επιλέξει, τότε είναι πολύ πιθανό, γονείς και παιδί, να καταλήξουν στην κοινή απόφαση ότι μπορεί πλέον ο νέος να αρχίσει τα πρώτα του βήματα προς στην ανεξαρτητοποίησή του. Αν πάλι επιθυμεί να σπουδάσει, το παιδί παραμένει στους κόλπους της οικογένειάς του μέχρι να ορθοποδήσει οικονομικά. Όλα τα παραπάνω, κάθε άλλο παρά αποδεικνύουν μια ψυχρότητα στις σχέσεις του γονιού με το παιδί. Αντίθετα, θα λέγαμε ότι θέτουν τις βάσεις για μια υγιή σχέση, που θα στηρίζεται στο σεβασμό απέναντι στο δικαίωμα του άλλου να έχει την ανεξαρτησία του, τον προσωπικό του χώρο και τις συνήθειές του.Όλα αυτά, λοιπόν, είναι μια ένδειξη εμπιστοσύνης στο παιδί, μια παρότρυνση για μια ζωή χωρίς συναισθηματικά και οικονομικά δεκανίκια, είναι μια προσπάθεια «να κοπεί ο ομφάλιος λώρος» της εξάρτησης. Φανταστείτε έναν νέο που δεν έχει ζήσει ποτέ μόνος ως τα τριάντα του χρόνια. Πόσο δύσκολο θα είναι για αυτόν να «απογαλακτιστεί», τη στιγμή που αυτό δεν έγινε τη χρονική περίοδο που θα έπρεπε να γίνει;Υποστηρίζεται από πολλούς ότι οι νέοι στην Ελλάδα καθυστερούν να ανεξαρτητοποιηθούν και να φτιάξουν δική τους οικογένεια κυρίως για δύο λόγους: είτε λόγω της επιμήκυνσης των σπουδών τους, είτε λόγω της ανεργίας και της καθυστερημένης επαγγελματικής αποκατάστασης. Αρχίζουν, δηλαδή, την ενήλικη ζωή τους και παντρεύονται χωρίς να έχουν περάσει από τις ενδιάμεσες φάσεις της συμβίωσης ή της ανεξάρτητης μοναχικής ζωής. Σημειώνεται, βέβαια, ότι η συγκατοίκηση χωρίς γάμο με ή χωρίς παιδιά δεν αποτελεί στη χώρα μας συνηθισμένη πρακτική. Ωστόσο, οι νέες αυτές συμπεριφορές δεν θα πρέπει να ερμηνεύονται μόνο σαν αποτέλεσμα της επιμήκυνσης των σπουδών ή της καθυστερημένης επαγγελματικής αποκατάστασης των νέων, αλλά να τοποθετούνται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο διαφοροποιήσεων των οικογενειακών μοντέλων-πρότυπων.Μήπως το ζήτημα της ανεργίας αποτελεί κάποιες φορές μια καλή «δικαιολογία» για να μην αποχωριστούμε τα παιδιά μας; Μήπως η υπερπροστατευτικότητα είναι κακός σύμβουλος για τους Έλληνες γονείς;Αδιαμφισβήτητα, ο Έλληνας νέος που δεν έχει αντιμετωπίσει μόνος του τις δυσκολίες της ζωής, που δεν έχει «δοκιμάσει» τις προσωπικές του αντοχές σε οικονομικό και συναισθηματικό επίπεδο, υστερεί σημαντικά σε σχέση με το σύγχρονο νέο της Ευρώπης που στα 30 του χρόνια είναι σε θέση να κάνει τη δική του οικογένεια, διαπαιδαγωγώντας σωστά τα παιδιά του, μέσα από τις εμπειρίες που απέκτησε και τις δυσκολίες που συνάντησε στην προσωπική και επαγγελματική του πορεία.Φαίνεται, λοιπόν, ότι μέσα από την υπερπροστατευτικότητα που τον διακρίνει, ο σύγχρονος γονιός λησμονεί το βασικό και πρωταρχικό του στόχο: στόχος του κάθε γονιού είναι να παρέχει στα παιδιά του τα εφόδια ζωής που θα τα καταστήσουν ικανά να ζουν αυτόνομα, χωρίς να βασίζονται στην οικογενειακή σιγουριά, στο χαρτζιλίκι των γονέων και χωρίς να κουβαλούν αέναα μέσα τους το βίωμα του «ετερόφωτου πλανήτη»...

Ο μύθος της τρέλας

Ο μύθος της τρέλας στην κοινωνίας μας, εμπόδιο στη Ψυχική Υγεία..

Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι» , «ο σχιζοφρενής με το νυστέρι», «Βαθύ Κόκκινο (Σχιζοφρένεια - ο μανιακός δολοφόνος)» είναι μόνο... κάποιοι από τους τίτλους ταινιών και βιβλίων που κυκλοφορούν στην αγορά και συνεισφέρουν στο στερεότυπο της ψυχικής ασθένειας και της επικινδυνότητας του ανθρώπου με ψυχολογικά προβλήματα.

Στα κανάλια οι δημοσιογράφοι με αρκετή ευκολία αναπαράγουν το στερεότυπο του δράστη με «ψυχολογικά προβλήματα» και πολλοί στίχοι δημοφιλών τραγουδιών ασχολούνται με την «τρέλα», τους «τρελούς», τη σχιζοφρένεια, τα ψυχοφάρμακα και άλλα. Από τα παραπάνω παράγωγα του πολιτισμού μας διαχέεται ο φόβος για την ψυχική ασθένεια, η τάση να αποδίδουμε στον ψυχικά ασθενή απρόβλεπτες κι επικίνδυνες προθέσεις, και κάποιες φορές φαίνεται να υπάρχει μια λιγότερο ή περισσότερο άμεση τάση για γελοιοποίηση της ψυχικής ασθένειας. Οι ανθρώπινες κοινωνίες ότι φοβούνται το γελοιοποιούν και το περιθωριοποιούν (π.χ. ο τρελός του χωριού) κι έτσι ο αποκλίνων, από παράγοντας που απειλεί τη συνοχή μιας ομάδας γίνεται παράγοντας που ενισχύει την συσπείρωσή της. Μέσα από τέτοιες διαδικασίες φτιάχνεται το απλοϊκό και εν μέρει αυθαίρετο δίπολο εμείς οι λογικοί, οι φυσιολογικοί και οι άλλοι οι τρελοί, οι ψυχοπαθείς. Ωστόσο, η παραπάνω κοινωνική στάση δημιουργεί προβλήματα στην πρόληψη, στην αντιμετώπιση και στην αποκατάσταση των ανθρώπων με ψυχικές διαταραχές. Συγκεκριμένα: Άνθρωποι που αντιμετωπίζουν κάποιες δυσκολίες στη ζωή τους συχνά τρομοκρατούνται μπροστά στην ιδέα πως μπορεί να έχουν «ψυχολογικά προβλήματα». Το στερεότυπο του επικίνδυνου ψυχικά ασθενή που έχει μια σοβαρή ψυχική ασθένεια κι αποτελεί κίνδυνο για τον εαυτό του και τους άλλους εγείρεται και τους τρομοκρατεί περισσότερο από το ίδιο το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν. Καταρρακώνει την αυτοεκτίμησή τους, τους κάνει να ντρέπονται και να νιώθουν καταδικασμένοι, ανεξάρτητα από τη βαρύτητα και το είδος των προβλημάτων τους ακόμα κι αν αυτά αποτελούν μια προσαρμογή του ψυχισμού τους σε δυσμενείς συνθήκες του περιβάλλοντός τους. Έχω δει πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που ο φόβος της ψυχικής διαταραχής τους δημιουργεί πολύ περισσότερο προβλήματα από την ίδια την διαταραχή. Το χειρότερο είναι πως συχνά αποφεύγουν να ζητούν βοήθεια από ειδικούς μιας και θεωρούν πως αυτό προσυπογράφει την σοβαρότητα της κατάστασής τους, με αποτέλεσμα να μην παίρνουν πολύτιμη βοήθεια στη φάση της πρόληψης πιο σοβαρών καταστάσεων. Επίσης, όσοι ήδη αντιμετωπίζουν κάποια ψυχοπαθολογία αποφεύγουν να τη γνωστοποιήσουν και να τη συζητήσουν στο συγγενικό, κοινωνικό και εργασιακό τους περιβάλλον φοβούμενοι την απόρριψη. Σαν αποτέλεσμα ο ψυχικά ασθενής διακόπτει πολλές από τις σχέσεις του και στερείται τους δικούς του ανθρώπους στη φάση που τους έχει πιο πολύ ανάγκη από ποτέ. Ακόμη, δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο να βιάζεται να διακόψει την ψυχοθεραπεία ή την φαρμακοθεραπεία του για να απαλλαγεί από οτιδήποτε έχει σχέση με το πρόβλημά του και με το στίγμα της ψυχικής διαταραχής, με σαφώς αρνητικά αποτελέσματα για την πορεία της κατάστασής του. Τέλος, όταν ο ψυχικά ασθενής ξεπεράσει τα προβλήματά του και προσπαθήσει να επιστρέψει στις παλιές του ασχολίες συχνά βλέπει τους συνανθρώπους του σφιγμένους απέναντί του και νιώθει να τον ακολουθεί η ταμπέλα του ασθενή. Έτσι, μια πρόσκαιρη διαταραχή μπορεί να του δώσει μια μόνιμη αρνητική κοινωνική ταυτότητα που διαπερνά όχι μόνο τη δικιά του ζωή αλλά και τη ζωή της οικογένειάς του, ακόμη και των επόμενων γενεών. Κι όμως τα ψυχικά προβλήματα είναι πολύ πιο συχνά από αυτά που πιστεύει η τρέχουσα κοινωνική αντίληψη. Σύμφωνα με διεθνείς επιδημιολογικές μελέτες ένας στους πέντε ενήλικες διαγιγνώσκεται με κάποια συγκεκριμένη ψυχική διαταραχή. Ενδεικτικά αναφέρω πως το 9,5% του πληθυσμού έχει κάποια καταθλιπτική διαταραχή, το 13,3 % κάποια αγχώδη διαταραχή και το 3% την σχιζότυπη διαταραχή προσωπικότητας, ενώ στα χρόνια που έρχονται αυτά τα ποσοστά αναμένεται να αυξηθούν. Σε κάθε περίπτωση, με την κατάλληλη ψυχοθεραπευτική ή και φαρμακευτική αγωγή, μέσα σε ένα περιβάλλον αποδοχής και αξιοπρέπειας, αυτά τα προβλήματα στην συντριπτική τους πλειοψηφία μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά και τα άτομα να ανακτήσουν την λειτουργικότητά τους. Τα όρια ανάμεσα στο φυσιολογικό και το παθολογικό είναι δυσδιάκριτα, αρκετές φορές ασαφή και δεν δικαιολογούν την περιθωριοποίηση των ψυχικά ασθενών από τους υγιείς αφού πολύ εύκολα κάποιος μπορεί να περάσει από την μια κατηγορία στην άλλη. Αυτή η περιθωριοποίηση, ίσως να ενδυναμώνει την αίσθηση ομοιογένειας της κοινωνίας μας, αλλά δυσκολεύει τόσο την πρόληψη όσο και την αποκατάσταση αυτών που αντιμετωπίζουν ψυχολογικές δυσκολίες, συμβάλλοντας στη δυστυχία τους και την σπατάλη του δυναμικού τους, εγκαθιδρύοντας την τρομοκρατία του φυσιολογικού.

Μόλυνση του νου..

Αναμφίβολα, η μόλυνση της ατμόσφαιρας είναι ένα σοβαρό πρόβλημα και μια συνεχώς αυξανόμενη απειλή για την ισορροπία στη φύση και την ανθρώπινη ζωή. Επίσης η ηθική μόλυνση με τη μορφή της χαλάρωσης των ηθικών αξιών, της αμφισβήτησης ή και απόρριψης των αντικειμενικών αληθειών και η ηθική διαφθορά που αυξάνει με γρήγορο ρυθμό στις πλατειές μάζες των αναπτυγμένων και αναπτυσσόμενων κοινωνιών είναι ένας κακός οιωνός για το μέλλον της ανθρωπότητας.
Εκείνο όμως που δεν συζητιέται ούτε στις στρογγυλές τράπεζες των ειδικών για προβλήματα ατμοσφαιρικής ρύπανσης ούτε απα αυτούς που διαμαρτύρονται για την ηθική μόλυνση και ούτε αναφέρεται στις ειδικές για τη ρύπανση εκπομπές ή αναφορές των μαζικών μέσων ενημέρωσης είναι η μόλυνση του νου και της συνείδησης του ανθρώπου. Κι όμως αυτή είναι η βασική αιτία και της ατμοσφαιρικής και της ηθικής μόλυνσης.
Ο Απόστολος Παύλος γράφοντας στον Τίτο, τονίζει: "Γιατί, βέβαια, για τους καθαρούς είναι όλα καθαρά, ενώ για τους μολυσμένους και τους απίστους δεν υπάρχει τίποτε καθαρό, αλλά έχει μολυνθεί και ο νους τους και η συνείδησή τους."(Τίτος 1:15) Για εκείνους που είναι καθαροί, γράφει ο Απόστολος Παύλος, όλα είναι καθαρά. Σαν παιδιά δεν πετούν τα άχρηστα χαρτιά τους ή τα άπλυτα ρούχα τους εδώ κι εκεί μέσα στο σπίτι, δεν λερώνουν τα θρανία τους ή τους τοίχους γράφοντας πάνω σ 'αυτούς συνθήματα ή ανοησίες. σαν νοικοκυρές δεν πετούν τις σακούλες με τα εντόσθια των ψαριών στους φωταγωγούς ή στους ακάλυπτους χώρους. σαν άντρες και οικογενειάρχες δεν πετούν τις φλούδες των φρούτων από το παράθυρο του αυτοκινήτου πάνω στο δρόμο κι ούτε εγκαταλείπουν τα σκουπίδια τους στις παραλίες και τα κονσερβοκούτια τους να επιπλέουν πάνω στη θάλασσα. σαν καπετάνιοι καραβιών δεν ρίχνουν κρυφά τα λάδια των πλοίων τους στη θάλασσα και σαν εργοστασιάρχες δεν διοχετεύουν παράνομα τα απόβλητά τους στα ποτάμια, στις λίμνες ή στις θάλασσες, και τους γεμάτους δηλητήρια καπνούς και αέρια στην ατμόσφαιρα.
"Και ο νους και η συνείδηση είναι μολυσμένα"
Αντίθετα με τους καθαρούς, γράφει ο Απόστολος Παύλος, ότι στους μολυσμένους και ο νους και η συνείδηση είναι μολυσμένα. Νομίζω ότι η σειρά που είναι γραμμένα δεν είναι τυχαία. Το ʼγιο Πνεύμα ήθελε μ’ αυτό τον τρόπο να τονίσει ότι η μόλυνση αρχίζει από το νου και στη συνέχεια επεκτείνεται στη συνείδηση του ανθρώπου.
Η μόλυνση αρχίζει από την καρδιά του ανθρώπου, που σύμφωνα με την ορολογία της Αγίας Γραφής αποτελεί το κέντρο της προσωπικότητας του ατόμου. "Η καρδία είναι απατηλή και σφόδρα διεφθαρμένη" (Ιερ. 17:9) Αν αυτή δεν καθαριστεί και δεν μπολιαστεί με τη νέα φύση που δίνει ο Θεός, τότε και ο νους μας μολύνεται. Η επιρροή της διεφθαρμένης μας καρδιάς από τη μια πλευρά και του διεφθαρμένου εξωτερικού περιβάλλοντος από την άλλη, μολύνει σιγά-σιγά το περιεχόμενο των σκέψεών μας.
Οι πονηρές και αμαρτωλές σκέψεις μας προκαλούν την αντίδραση της ηθικής μας συνείδησης, που δεν μπορεί να τις ανεχτεί και γι 'αυτό δημιουργούνται μέσα μας τύψεις και ενοχές. Αυτές όμως είναι ενοχλητικές και δυσάρεστες για μας και γι 'αυτό προσπαθούμε με τη λογική να βρούμε τρόπο να τις διώξουμε από μέσα μας ή να τις μειώσουμε.
Υπάρχει λύση;
Η καλύτερη λύση είναι ο καθαρισμός μας από τον Θεό. Η αγάπη του Θεού είναι ανοικτή σε όλους μας. Εκείνο όμως που είναι απαραίτητο για μας είναι να ξυπνήσουμε από τον πνευματικό μας λήθαργο. Αν δούμε το ηθικό μας κατάντημα και με ειλικρινή μετάνοια ζητήσουμε να επέμβει ο Θεός στη ζωή μας, Εκείνος θα το κάνει. Το ʼγιο Πνεύμα θα καθαρίσει την καρδιά μας και το αίμα που χύθηκε επάνω στον σταυρό θα μας πλύνει από τις αμαρτίες μας. Τότε θα διαπιστώσουμε ότι αλλάζει τελείως το περιεχόμενο των σκέψεών μας και ευαισθητοποιείται ξανά η συνείδησή μας. Θα το κάνουμε όμως;
Δυστυχώς οι περισσότεροι από εμάς αρνούνται να το κάνουν. Αρνούνται το φως και προτιμούν να εργάζονται τα έργα του σκοταδιού. Όσο όμως κάνουν αυτό, ας μην περιμένουν άσπρη μέρα στη ζωή τους. Αν δεν θέλουν Εκείνον που είναι το Φως και ήρθε να φωτίσει το νου και τη συνείδηση κάθε ανθρώπου που έρχεται στον κόσμο (Ιωάν. 1:9), ας μην περιμένουν φωτεινές ημέρες για τη ζωή τους.